Co więcej, sami też zajmujemy się bliskimi z Alzheimerem. Dlatego z pełną świadomością możemy zarekomendować tę książkę zarówno profesjonalnym opiekunom, jak i osobom zajmującym się członkami rodziny cierpiącymi na choroby otępienne 24 h na dobę. Skorzystają z niej też ci, którzy pomagają w opiece od czasu do czasu: wolontariusze, dalsza rodzina, sąsiedzi etc. Jak przekonuje autorka: “Pisząc tę książkę, kierowałam się pragnieniem stworzenia pozycji dla opiekunów, którzy pomimo zmęczenia i braku czasu będą chcieli po nią sięgać wielokrotnie (…) Moim pragnieniem jest, by treść tu zawarta była dla Ciebie źródłem zrozumienia, nadziei, podnoszenia na duchu na każdym etapie choroby Twojego bliskiego”. 

Książka ta, a właściwie poradnik składa się z 10 rozdziałów. Choć jest tu trochę teorii, przeważają praktyczne porady. Da się odczuć, że pozycję tę stworzyła osoba, która zna problemy i rozterki opiekunów od podszewki. Szczególnie cenny z naszej perspektywy jest rozdział 5 poświęcony komunikacji z osobą z demencją. Poruszono w nim takie zagadnienia jak: 

• Trudności chorego z wypowiadaniem swoich myśli. 
• Trudności z rozumieniem, co ktoś mówi lub czego chce. 
• Zbyt dużo wszystkiego naraz. 
• Mówienie z drugiego pokoju. 
• Trudności z inicjatywą działania: “Ja do niego mówię, a on nic”. 
• Wskazówki dla gości, by uniknąć niezręcznych sytuacji. 

Ważny jest też rozdział 8 zajmujący się (nie)typowymi objawami, takimi jak: 

• Zespół zachodzącego słońca. 
• Zachowania obsesyjno-kompulsywne.
• Idę do domu! Chcę iść do domu!
• Kąpiel granicząca z cudem.

Można powiedzieć, że w centrum tej książki nie jest tylko chory, ale przede wszystkim opiekun. Autorce zależy na tym, by opiekunowie zatroszczyli się o siebie, wówczas będą mogli również skutecznie zająć się swoimi podopiecznymi. Cały rozdział 11. poświęcony jest szczegółowemu wyjaśnieniu tego tematu i przedstawieniu narzędzi, które mogą pomóc. Jak wspomina autorka: 

“Zadbanie o siebie najlepiej obrazuje lotnicza zasada bezpieczeństwa przekazywana tuż przed startem samolotu przez załogę pokładową. Kiedy lecimy z dzieckiem i zaistnieje konieczność użycia maski tlenowej, najpierw musimy założyć maskę sobie (!), dopiero później dziecku. W odwrotnej kolejności mogłoby zabraknąć nam tlenu i już nie pomoglibyśmy dziecku. Podobnie jest w sytuacji długotrwałej opieki nad osobą z demencją”.

Autorka przekonuje, że sposobem na zadbanie o siebie może być: 

• przynajmniej raz w tygodniu godzina tylko dla siebie,
• medytacja,
• brak tematu choroby w rozmowach z przyjaciółmi etc. 

Przydatna może być też “Lista wzmacniających myśli”. Co to takiego? Odsyłamy oczywiście do poradnika “Idealny opiekun nie istnieje”. 

Jeśli dobrnąłeś do tego momentu i czujesz się zaintrygowany, koniecznie przeczytaj tę książkę. Jeśli już czytałeś poradnik Pani Karoliny Jurgi, podziel się swoimi odczuciami w komentarzu pod tym artykułem.