Konferencję kierujemy do osób, które na co dzień pracują z pacjentami i w swojej pracy spotykają również osoby z demencją: lekarzy, pielęgniarek, opiekunów w domach opieki. Zapraszamy też rodzinnych opiekunów osób z demencją oraz wolontariuszy. Konferencja rozpocznie się o godzinie 17.30 krótkim wstępem Ewy Klag, prezeski Fundacji „Tu i Teraz. Oswajamy Alzheimera”.

• Wykład 1, godz. 17.45-18.30
  Gerontopedagog Marlena Meyer z tematem: „Młodsze pokolenie osób z diagnozą demencji i nowe spojrzenie na opiekę oraz zdrowie mózgu” – wczesne objawy, trafna diagnoza i lepsze życie z chorobą przebiegającą z demencją. Perspektywa chorujących lekarzy i reprezentantów innych zawodów aktywnych w nowych organizacjach zrzeszających pacjentów.
• Wykład 2, godz. 18.30-18.50
  Edukatorka Agata Blachowska z tematem: „Aktywizacja w domu – najważniejsze zasady i sprawdzone pomysły” – czym, w warunkach domowych, zająć osobę dotkniętą chorobą Alzheimera? Gdzie, jak i kiedy aktywizować bliskiego? Co daje aktywne spędzanie czasu i dlaczego także w tej kwestii opiekun jest tak samo ważny?
• Wykład 3, godz. 18.50-19.30
  Psycholog Karolina Jurga z tematem „Agresja, lęki, urojenia – jaki związek mogą mieć z dzieciństwem osoby żyjącej z demencją i jak sobie z nimi radzić?” – przykłady, praktyczne wskazówki, sprawdzone rozwiązania.
  Na zakończenie zapraszamy na 30. minutową dyskusję prelegentów prowadzoną przez dziennikarza Łukasza Wiśniowskiego na podstawie pytań uczestników. Aby zapisać się na konferencję, uzupełnij formularz i odbierz maila potwierdzającego rejestrację.

Chcę się zapisać na bezpłatną konferencję.

Po pierwsze seans poruszającego filmu “Ojciec”, w którym główną rolę, ojca chorego na demencję, zagrał Anthony Hopkins. Za tę wybitną kreację otrzymał Oscara w 2021 roku.

Film “Ojciec” to portret demencji kreślony z perspektywy chorego, a dezorientacji, która w tej chorobie jest codziennością, doświadcza również widz. Widzimy bowiem strzępki historii z życia, mieszanie się wątków i sami nie wiemy, o co tak naprawdę chodzi. Podobnie jak chory na demencję doświadczamy zagubienia. To film, który zostanie z Wami na długo.

Kolejnym punktem programu jest wykład Dr. Michała Gwiżdża pt. „Demencja – co musisz o niej wiedzieć” oraz sesja pytań i odpowiedzi. Nasz tegoroczny ekspert to psycholog i doktor nauk humanistycznych. Certyfikowany specjalista psychiatrii środowiskowej Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, absolwent Szkoły Praw Człowieka Fundacji Helsińskiej, wykładowca akademicki. Od kilkunastu lat pracuje z osobami z zaburzeniami pamięci i ich opiekunami w Środowiskowym Domu Samopomocy dla osób z zespołami otępiennymi.

Na koniec wydarzenia uczestnicy wezmą udział w losowaniu upominków (możemy zdradzić, że przygotowaliśmy dla Was ciekawe tematyczne książki oraz koszulki).

Patronat medialny nad tym wydarzeniem objęły dwie bliskie nam instytucje medialne – Dobry Tygodnik Sądecki oraz lokalne radio RDN Małopolska.

Do zobaczenia podczas tegorocznego Sądeckiego Dnia Mózgu!

To też Cię zainteresuje: W Nowym Sączu ruszył punkt konsultacyjny dla opiekunów osób z demencję

Program Sądeckiego Dnia Mózgu 2023

W ramach punktu konsultacyjnego możecie liczyć na:

• porady dotyczące opieki,
• materiały do aktywizacji chorego, 
• możliwość wypożyczenia książek z “Biblioteczki opiekuna”,
• wsparcie psychologiczne, 
• przesiewową ocenę stanu poznawczego, 
• wskazówki w sprawie świadczeń socjalnych,
• weryfikację potrzeb związanych z dalszą konsultacją (przekazanie danych do kontaktu z proponowanym specjalistą). 

Najbliższe daty i godziny otwarcia punktu:

20.04.2022, godz. 9.00-11.00

29.04.2022, godz. 16.00-19.00

4.05.2022, godz. 9.00-11.00

13.05.2022, godz. 16.00-19.00

18.05.2022, godz. 9.00-11.00

27.05.2022, godz. 16.00-19.00

01.06.2022, godz. 9.00-11.00

10.06.2022, godz. 16.00-19.00

15.06.2022, godz. 9.00-11.00

24.06.2022, godz. 16.00-19.00

Na konsultację możesz umówić się telefonicznie (tel. 662 159 911), e-mailowoalzheimernowysacz@alzheimera.online) lub w mediach społecznościowych (Facebook, Instagram).  Zapraszamy! 

Z tej okazji zapraszają do udziału w wyjątkowych prelekcjach i warsztatach, które odbędą się już 19 marca w sali na Placu Dąbrowskiego 2a w Nowym Sączu (Dawny Screem Club).

– Dla naszych podopiecznych z demencją i dzieci, w aktualnej rzeczywistości, musimy starać się żyć normalnie – komentuje Dorota Wołoszczuk, jedna z inicjatorek sądeckich Silnych Babek. 

Dzieci, rodzice, opiekunowie osób z demencją – czekamy na Was!

Na program Sądeckiego Dnia Mózgu składają się:

1. Warsztat dla dzieci przedszkolnych lub ze szkół podstawowych i ich rodziców pod nazwą „Jak wspierać mózg od najmłodszych lat?”, który poprowadzi Elżbieta Młynarczyk z Akademii Edukacji i Coachingu. 
2. Prelekcja w temacie biofeedbacku – treningu funkcji poznawczych i zdolności koncentracji, którą poprowadzi Krzysztof Wołoszczuk, psycholog z wieloletnim doświadczeniem w pracy metodą Biofeedback.
3. Warsztat „Metody i techniki radzenia sobie z trudnymi objawami demencji”, który poprowadzi Iwona Przybyło – wiceprezes Dementia Action Alliance Polska. Magister pielęgniarstwa, absolwentka Wydziału Nauk o Zdrowiu na kierunku pielęgniarstwo Uniwersytetu Medycznego w Gdańsku. Specjalista Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki. Dyplomowany terapeuta zajęciowy, coach i trener.

– Zależało nam, aby na mózg – centrum układu nerwowego człowieka – spojrzeć tego dnia z różnych perspektyw. I tak w jednej inicjatywie udało się połączyć ideały dwóch organizacji – komentuje Ewa Klag, prezes zarządu fundacji „Tu i Teraz. Oswajamy Alzheimera”. – W naszej bezpłatnej ofercie przewidziałyśmy atrakcje dla przedszkolaków i uczniów szkół podstawowych, ich rodziców, a także dla osób, którym szczególnie bliski jest temat demencji. Czekamy na Was!

Sądecki Dzień Mózgu – indywidualne konsultacje

W czasie wydarzenia będzie możliwość konsultacji z pracownikiem socjalnym specjalizującym się w obszarze świadczeń – z myślą o opiekunach osób z demencją lub innymi niepełnosprawnościami. W punktach konsultacyjnych obecni będą również psychologowie i prowadzący warsztaty. Pytania, dylematy i wątpliwości, których nie uda się wyjaśnić podczas grupowych warsztatów i prelekcji, będzie więc można kontynuować w formacie jeden na jeden.

– Społeczność sądeckich opiekunów osób z demencją na drodze poszukiwań odpowiednich dla siebie form wsparcia spotyka się często ze ścianą. Nie wiedzą z jakich świadczeń mogą korzystać, gdzie szukać pomocy i jak się odnaleźć w trudnej rzeczywistości demencji, żeby nie zwariować – tłumaczy Katarzyna Filip, członek rady fundacji „Tu i Teraz. Oswajamy Alzheimera”. – Stąd pomysł na punkty konsultacyjne, gdzie w czasie Sądeckiego Dnia Mózgu będzie można uzyskać konkretną poradę od specjalisty.

Wiedzę zdobywaj przez doświadczenie

Właściwie na arenie międzynarodowej świętuje się cały tydzień – od 14 do 20 marca. Światowy Tydzień Mózgu ma zwracać uwagę na szalenie ważną rolę tego organu – istnego centrum dowodzenia. Podkreślić rolę profilaktyki, badań, zdrowego trybu życia. W sądeckim wydaniu organizatorki podeszły do tematu warsztatowo. Bo jeśli wiedza, to zdobywana przez doświadczenie.

– Zależy nam, by zarówno dzieci jak i rodzice mogli popracować z proponowanymi przez nas metodami – mówi Elżbieta Młynarczyk z Akademii Edukacji i Coachingu. – Z doświadczenia wiemy natomiast, że warsztaty z Iwoną Przybyło to kompendium wiedzy niezbędne każdemu opiekunowi osoby z demencją – dodaje Ewa Klag. 

19 marca w Nowym Sączu po prostu będzie się działo. Zanotujcie w kalendarzach i czerpcie z tej oferty pełnymi garściami. Wstęp na to wydarzenie jest wolny, a dla chętnych organizatorzy przygotują certyfikaty uczestnictwa. Do zobaczenia!

W listopadzie odbyły się ostatnie warsztaty dla wolontariuszy ze świetną specjalistką Iwoną Przybyło — pielęgniarką i Kierownikiem Zespołu Wsparcia Pielęgniarskiego w Akademii Opiekunów. Ekspertka w angażujący sposób opowiedziała o nowoczesnych metodach radzenia sobie z trudnymi objawami różnych form demencji.

Podczas warsztatów nie tylko uporządkowaliśmy swoją wiedzę o tym, czym jest demencja, ale też poznaliśmy np. chwyt “hand in hand”, który możemy z łatwością zastosować podczas opieki nad chorymi — opowiada jedna z uczestniczek. – To szkolenie sprawiło, że poczułam się pewniejsza w temacie demencji i zdobyłam mnóstwo pomysłów na opiekę nad chorym — dodaje.

Prezentacja techniki „hand in hand”

W tym przedostatnim miesiącu roku trwała też rekrutacja rodzin do programu „Sądecki wolontariat. Poznaj demencję”. Katarzyna Filip, koordynatorka programu, tak podsumowuje wizyty u rodzin:

Do programu zgłosiło się 8 rodzin, które odwiedziłyśmy w dwuosobowych zespołach. Jedna z nas zajmowała się osobą chorą, żeby móc jak najlepiej ją poznać, a druga przeprowadzała szczegółową ankietę z opiekunem chorego. Po wstępnym poznaniu chorego, jego środowiska, preferencji spędzania czasu, mogłyśmy przystąpić do podpisania kontraktów z naszymi wolontariuszami. Wolontariusze zostali podzieleni w zespoły dwuosobowe: osoby doświadczone z osobami niedoświadczonymi w opiece. Przy przydzielaniu wolontariuszy do rodzin kierowałyśmy się też tym, jakie nasi wolontariusze mają mocne strony, które przydadzą się w pracy z tym konkretnym chorym.

Kontrakty pomiędzy Fundacją „Tu i Teraz. Oswajamy Alzheimera”, wolontariuszem, a podopiecznym zostały podpisane w grudniu. Podczas tego spotkania, na które zapraszaliśmy pary wolontariuszy (dobrane według klucza kompetencji, mocnych stron, predyspozycji) przedstawiliśmy sytuację rodziny, potrzeby chorego, jego możliwości i upodobania. Dzięki temu pierwsza wizyta w domu chorego miała przebiec w spokojnej atmosferze.

Wrażenia wolontariuszy po praktykach są pozytywne.

Nie wiem kiedy upłynął ten czas – podsumowuje Agnieszka. – To nie żadna praca to przyjemność –  podkreśla Ania.

• 29 września 2021,
• 27 października 2021,
• 24 listopada 2021,
• 22 grudnia 2021.

Wszystkich zainteresowanych prosimy o kontakt pod numerem telefonu 697 101 514. To cudowna okazja dla wszystkich, którzy potrzebują zadać nurtujące pytanie w temacie choroby i otrzymać w 100% rzetelną i konstruktywną odpowiedź bez przekopywania tysięcy źródeł. Bo nie ma pewniejszego źródła w temacie niż Alzheimer Polska!

Więcej informacji pod adresem: https://www.gov.pl/web/rpp/2021-laczy-nas-pacjent 

Kim jest Pan Stanisław?

Mieliśmy szczęście poznać fragment jego historii.

Doświadczony murarz na emeryturze. Ma 84 lata. Razem z żoną wychowali czwórkę dzieci. Chorobę Alzheimera zdiagnozowano u niego 16 kwietnia 2019 roku. Opiekę nad panem Stanisławem sprawuje na co dzień jego syn, który na poczet całodobowej opieki zmuszony został do rezygnacji z pracy zarobkowej. Na jego barkach spoczywa również opieka nad schorowaną mamą, żoną pana Stanisława – od 5 lat już niewstającą z łóżka.

„Rodzice stworzyli nam ciepły dom, wykształcili nas i właśnie teraz mogliby się cieszyć tym wszystkim razem z nami. Ale tata niestety już tego nie potrafi. Nie poznaje swoich wnuków i prawnuków – dla niego jesteśmy obcy” – tą refleksją podzieliła się z nami córka pana Stanisława.

W jaki sposób zebraliśmy pieniądze na sprzęt?

Spotkaliśmy się (o Mamma Mia!) i zrobiliśmy 170 kartek świątecznych, które następnie sprzedaliśmy. To był cudowny wieczór, z którego na szczęście mamy równie cudowne zdjęcia wykonane przez Kasię z „Chwytam Ulotne” – zdjęcia można zobaczyć na naszym fanpage: KLIK

Zalety lalki w terapii Alzheimera

Po pierwsze i najważniejsze – bez farmakologii jesteśmy w stanie uzyskać pozytywny efekt w opiece nad naszymi Bliskimi. Co mam na myśli pisząc „pozytywny efekt”? Wyniki badań wskazują na kilka korzyści płynących z terapii lalkami (więcej o tych badaniach TUTAJ):

• Zmniejszony niepokój
• Zmniejszone pobudzenie
• Wyższy poziom szczęścia
• Lepsza interakcja społeczna
• Zwiększony poziom aktywności
• Lepsza zdolność przyjmowania opieki
• Mniej negatywnych wyrażeń werbalnych
• Poprawiony nastrój
• Zmniejszenie wędrówki
• Zmniejszenie obsesji
• Lepsze spożycie pokarmu

W praktyce wygląda to tak, że jeśli lalka zaskarbi sobie aprobatę naszego Bliskiego, zyskuje on niejako nowy powód do tego, by poczuć się „na swoim miejscu”. By być potrzebnym.

Dlaczego Bliscy z Alzheimerem troszczą się o lalkę?

Naukowcy mówią, że odpala się w tym miejscu mechanizm, który szerzej opisuje „teoria przywiązania” – termin powołany do życia przez Johna Bowlby’ego, który oznacza ni mniej, ni więcej tyle – że ludzie dla własnej równowagi psychicznej desperacko potrzebują przywiązania do innych.

Obserwowałam to na własnym podwórku. Kiedy dzieci były malutkie – mniej więcej od 1 do 6 miesiąca życia – M. chętnie opiekowała się nimi. Oczywiście w miarę rozwoju choroby trwało to coraz krócej i wymagało ścisłego nadzoru (zdarzyła się chociażby próba pokarmienia 3-miesięcznej istoty sernikiem). W kontakcie z noworodkiem budziła się w M. prawdziwa potrzeba BYCIA DLA KOGOŚ. Odpalała się w niej pozytywna iskra życia – nawet w momentach, w których zmagała się z silnym, nieposkromionym smutkiem.

Oczywiście niemożliwe jest wykorzystywanie dziecka do zaspokajania potrzeb chorego, zwłaszcza, że dzieci rosną i ze słodkich niemowlaków zamieniają się w buntowniczych dwulatków, z maluchów w przedszkolaków, z dzieciaków w nastolatków itd. Poza tym nowonarodzone dziecko i Bliski z Alzheimerem to mieszanka wybuchowa – zarówno jedno jak i drugie wymaga 24-godzinnej opieki, przy czym to pierwsze powoli uczy się jak sobie radzić ze swoimi trudnymi emocjami i innymi potrzebami, natomiast ten drugi – w związku ze swoimi emocjonalnymi huśtawkami i niezastopowanym regresem funkcji poznawczych – potrzebuje nas więcej i więcej i… więcej… i więcej…

Właśnie dlatego opiekunowie nie boją się sięgać po lalkę. Zanim wypróbowaliśmy tę metodę u siebie, wypytałam o doświadczenia innych „praktykujących”. O tym, czego się dowiedziałam i jak do tego podeszliśmy w naszym domu, przeczytasz w kolejnym akapicie.

Jak wprowadzić lalkę?

1. GOTOWOŚĆ CHOREGO – na samym początku zastanów się, na jakim etapie choroby jest Twój Bliski. Mówi się, że najlepszy czas na terapię lalką to II lub III faza choroby. Pamiętam, jak bardzo baliśmy się tego etapu. Zadawaliśmy sobie pytanie: Jak to? M. będzie traktować lalkę jak dziecko? Niemożliwe. Wkurzy się, że coś takiego jej proponujemy. Niestety z czasem M. zaczęła traktować swoje odbicie lustrzane jak „obcego”, niejednokrotnie rozmawiała ze zdjęciami czy przestraszyła się postaci z telewizora. Stawało się dla nas jasne, że jej mózg po prostu tak działa – ożywiając nieożywione – i że najprawdopodobniej z lalką zadziała to podobnie.
2. GOTOWOŚĆ OPIEKUNA I RODZINY – jeśli opieka nad Bliskim sprawia Ci coraz więcej trudności i rozważasz wprowadzenie lalki – nie bój się. Jak to mówią: „próba nie strzelba” – przekonali mnie do tego opiekunowie z facebookowej grupy „Demencja, Alzheimer, Otępienie starcze” (jeśli jesteś jej członkiem – mój post w tej sprawie i komentarze wspaniałych opiekunów przeczytasz TUTAJ). Jeśli zadziała – fajnie, jeśli nie – trudno. Jedyne co tracisz to pieniądze wydane na lalkę (chociaż warto tutaj wspomnieć, że naprawdę fajne lalki można dostać za grosze, z drugiej ręki np. na OLX). Inna sprawa to wątpliwości, które tobą rządzą, na przykład myśli o tym, w jaki sposób zareagują na lalkę pozostali członkowie rodziny – bliższe i dalsze osoby w otoczeniu chorego. Jak mogę to skomentować? Tonący brzytwy się złapie. Tak było przynajmniej w naszym przypadku. Wszystkie inne metody zawodziły, więc spróbowaliśmy. A to, że zdarzyło nam się usłyszeć komentarze typu: Lalka? Serio? Ponieważ wiemy, przez co przeszliśmy – mamy je w głębokim poważaniu
3. WYBÓR LALKI – tutaj też można się zastanawiać – im bardziej realistyczna tym lepiej? Z drugiej strony – im bardziej realistyczna – tym droższa. My postawiliśmy na bardzo realistyczną hiszpankę, rzeczywistych rozmiarów – nie jest to jednak taki oryginalny fantom, jaki wykorzystuje się np. w szkole rodzenia czy na szkoleniach z pierwszej pomocy. Była to więc jakaś opcja pośrednia – koszt: 180 zł. Inni opiekunowie wspominali mi, że niejednokrotnie nie potrzebowali lalki, by wywołać podobny efekt, a ich Bliscy opiekowali się np. pluszakami. Jest to więc bardzo indywidualna kwestia. Można spróbować z różnymi zabawkami. Zwłaszcza, że wprowadzanie lalki nie polega na wciskaniu jej podopiecznemu w ręce, ale raczej na stworzeniu warunków, by podopieczny tę lalkę zauważył – to, co z faktem jej obecności zrobi – zależy już tylko od niego.
4. PRZYGOTOWANIE OTOCZENIA – nasza lalka, a właściwie Kasia, została znaleziona w kołysce, przykryta kocykiem, z plastikowym smoczkiem w buzi. W pierwszej godzinie M. dostrzegała ją, ale nie interesowała się nią. Następna godzina przyniosła zainteresowanie, ale M. posmutniała, zdawało się, że jest jej przykro, że ktoś zostawił takie małe dziecko. Ten smutek trwał jednak najwyżej 30 minut, po tym etapie M. traktowała lalkę niezwykle opiekuńczo. W następnych dniach zauważyliśmy zależność, że M. ma ochotę na opiekowanie się lalką w określonych godzinach. Jednak generalnie – jej obecność, choć oczywiście nie zdziałała cudu, fajnie M. wyciszyła. Zwłaszcza w kontekście nieustannego wędrowania „do domu” i targającego nią z tego powodu niepokoju. Po co piszę o tym naszym doświadczeniu? Aby zarysować jeden ze sposobów – jak lalka może pojawić się w otoczeniu Bliskiego z A. Jeśli podopieczny nie opuszcza swojego mieszkania, można wykorzystać moment, w którym pójdzie spać i wówczas tak zaaranżować przestrzeń, by znalazło się w niej również miejsce na kołyskę z lalką. Aktualnie rozważamy również kupno magicznej butelki (czegoś TAKIEGO). Bo M. chce czasami karmić lalkę i lubi wtedy się martwić, że Kasia nic nie je.

Anglojęzyczny poradnik, w jaki sposób wprowadzać lalkę w terapii Alzheimera, znajdziesz na stronie Alzheimer’s Australia WA – KLIK. Jeśli nie znasz angielskiego – dobrze radzi sobie tutaj tłumacz googla.

Co mówią oponenci lalki w terapii Alzheimera?

W gruncie rzeczy potrafię się wczuć w ten głos krytyki dla terapii lalką. Za co jest krytykowana? Ano przede wszystkim za infantylizowanie Bliskich z A. I trudno się z tym nie zgodzić. Bo rzeczywiście – widok tej kochanej osoby, która niegdyś Tobie była czułą piastunką – z troską przemawiającej do lalki jak do żywego dziecka – w pierwszej chwili nie należy do najłatwiejszych.

Dlatego zanim zdecydujemy się na terapię zawsze warto pomyśleć, czy istnieje jakieś inne rozwiązanie, które w danej sytuacji może nam pomóc? My pomyśleliśmy o kocie. Ale niestety chemii nie było. Wiem jednak, że bardzo często Bliscy z Alzheimerem przywiązują się do zwierząt.

Chodzi mi jednak po głowie myśl, że etycznie dużo gorzej czułabym się ze szprycowaniem M. kolejnymi lekami albo co gorsza – z podtrzymywaniem jej niepokoju – który nieraz był bliski rozerwania jej od środka. Gorzej czułabym się z takimi rozwiązaniami, niż z zaproponowaniem jej opieki nad lalką. Jestem przekonana, że będąc „po naszej stronie świadomości” – nie miałaby nam tego za złe.